تک ماده / سن ژوف ۲۰ ژانویه ۲۰۱۴ پاریس

توی ایران که مدرسه میرفتیم اگر فقط یه درس را تجدیدی میاوردی باز یک تک ماده ای بود که از زیرش در بری. من همیشه برای نمره ده درس میخوندم از تنبلی که یه موقع تجدید نشم و مجبور بشم تمام تابستون را درس بخونم، تمام سال انشا ۱۸ میگرفتم چون بابام مینوشت، اما سر امتحان نهایی یازده، ریاضیاتم هم بد بود، همش به زور معلم خونگی اون هم یک هفته قبل از امتحانهای نهایی از لبه تیغ تجدیدی رد میشدم. شاید به خاطر این بود که تاریخ شناسنامه ام را به زور المثنی شش ماه بزرگتر گرفته بودند که یک سال زود تر برم مدرسه، هیچ کس اما فکر نمیکرد که انقلاب بشه و این شش ماه اضافی بعد از این که سی و نه سال و نیمت شد به  هیچ دردی نمیخوره به خصوص اگر خارج از ایران زندگی کنی و همش مجبور بشی المثنی را به فرانسویها توضیح بدی.

 کلا اکثر ما ها دچار بیماری میان بر هستیم، بهمون بر میخوره که توی صف بایستیم تا نوبتمون بشه، فکر میکنیم اگر نظم صف را بشکنیم و بقل دستیمون را هول بدیم بریم و جلو بزنیم هواپیمای ما زودتر میپره یا کنسرت برای ما زودتر از بقیه شروع میشه. در پنجاه سالگی همچنان به اینکه در شونزده سالگی دیپلم گرفتیم افتخار میکنیم.

 اینجا تجدیدی وجود نداره، یا پاس میکنی یا به کل سال تحصیلی را رد میشی یا به قول معروف رفوزه میشی که بنیه ات قوی تر بشه  .،

اما من هیچ وقت رفوزه نشده بودم تا امسال سر شیمی. روز تجیدی من مامان و بابا هر دو با هم اشک میریختند. فامیل هم زنگ میزدند میگفتن خوبین، خوبین؟ و گوش نمیدادن که چی داری میگی، هزار بار میپرسیدند شب ژانویه چکار میکنین، ما هزار بار میگفتیم توی بیمارستانیم و باز زنگ میزدند میپرسیدند شب ژانویه خوش گذشت؟ و وقتی مامان میگفت بله مرسی رفته بودیم کنار دریا، جواب میدادند چه کار خوبی کردین انشالله همیشه خوش باشید.

 بابا که منتظر بود من دوره شیمی درمانیم را تمام کنم، خیالش راحت بشه و مامان هم تمام جونش را گذاشت روی راحتی من و اینکه متقاعدم کنه که این دوره ی تکمیلی برای اینه که دیگه راحت بشم و یواشکی گریه میکرد. برای دکترم هم که مثل مدیرهای مدرسه بد اخلاق خیلی عادی بود که رفوزه شدن بنیه را قوی میکنه.

  با جنجال های خبری فیس بوک و این سایت و اون سایت، دلسوزی واقعی آدمهایی که دوست دارن و دلسوزی های با تاخیر و الکی یک عده که خیالشون راحت شد تو هم مردنی هستی و مرده پرستی یک عده دیگه که هر چی میگی بابا من بهترم میگن وای لونا جان آی لونا جان ،  احساس کردم بیماری داره کم کم تبدیل میشه به هویتم…

به مامان گفتم من که خوب شدم میرم زیر تخت قایم میشم تو بگو من سرطان دارم.

یک هفته از شیمی درمانی مونده، این شیمی تک ماده ای است، مثل اون اولیا که موهات میریخت و بدن درد و افسردگی میگرفتی نیست فقط حالت بهم میخوره و دست پاهات گز گز میکنه و من اما حال روحی خوبی دارم. موهام داره در میاد و کم کم دارم بر میگردم به ریخت خودم و باز میتونم توی خیابونها پرسه بزنم.

  در این یک سال اخیر شاهد دردها و خوشی های خیلی از دوستها و نزدیکانم هم بودم،از دور شاهد خنده های بچه هایی که به دنیا اومدن و باعث شدن که من درد خودم را فراموش کنم وشاهد اشکهای کسانی که برای همیشه فرزند یا نزدیکانشون را از دست دادند، بدون شانس هیچ تک ماده ای.