وزن زمان

از زیر دوش که اومدم بیرون چشمم به وزنه ی قدیمی عقربه ای روی زمین افتاد و یهو تعجب کردم ازینکه چقدر زود ساعت شش و نیم شد، داشتم تند تند خواب آلوده و به سختی خودمو آماده میکردم که ساعت یک و نیم برم در خونه منتظر یک زوجی که هیچ وقت ندیده بودم و قرار بود بیان دنبال من بریم یه مهمونی که باز اونجا هم زیاد کسی را نمیشناختم اما خونه ی یک آشنای قدیمی بود که نزدیک به سی سال پیش درست بعد از مهاجرت ما در  منطقه ای از پاریس همسایه ما بود. 

چقدر زود سی سال شد، وقتی ۱۲ سالته و چهل کیلو بیشتر وزن نداری نمیشه راجع به سی باهات حرف زد. همون سال تولد سی سالگی مامان براش کتاب زن سی ساله ی بالزاک را هدیه خریده بودم. 

چند ماهی بود که به جز بیمارستان و ویزیت دکترها ی مختلف پامو جایی نمیگذاشتم. زندگیم تقسیم شده بود بین هشت تا دوشنبه تزریق، هشت تا پنجشنبه شیشه خون و هشت تا چهارشنبه آمپول تقویت دردناک.  شیمی درمانی و اتفاقات کنارش و جراحی که کمتر از دو هفته ازش میگذشت نایی برام نگذاشته بود، با هیچ کس دلم نمیخواست حرف بزنم، از دوستان نزدیکم و کسانی که توی این مدت بهم نزدیک شدند هم خجالت میکشیدم  هر روز که حالم میپرسند بگم بدم بدم بدم و چرا این دوره تمام نمیشه، چرا این زمان نمیگذره، چرا من خوب نمیشم و تازه حالا بعدش چکار کنم؟ 

بعد از این دوره آدم چه جوری باز مثه آدم زندگی میکنه؟ نکنه موهام در نیاد؟ و چقدر حالم بد میشد وقتی یکی میگفت چشم به هم بزنی گذشته، بگو ما برات چکار کنیم؟

حوله ی بنفش رابا یک دستی که به خاطر جراحی نمیتونستم ببرم بالا و اون یکی دست انداختم پشتم و اومدم توی اتاق پرسیدم ساعت چنده؟ مامان گفت یک.

 گفتم ولش کن من نمیرم بذار یک اس ام اس بدم داستان را کنسل کنم، هنوز آمادگی رفتن توی جمع را ندارم.

 گفت نمیشه باید بری برات خوبه، دیگه کم کم باید راه بافتی وگرنه اینجوری افسرده میشی.

سه ماه اول شیمی درمانی افسرده نشده بودم فقط بالا میآوردم، اما با گذشت زمان کم کم توی خودم فرو رفتم و از اینکه قدرت این سمی که بهم تزریق میشه داره از من قویتر میشه آزارم میداد. اکثر کسانی که به بیماری من مبتلا میشن اول جراحی میکنن بعد شیمی، اما غده ی من اول باید کوچک میشد بعد درش میآوردن،  کی بود میگفت درمان سرطان سینه الان مثه سرماخوردگیه؟ 

 

همون روز اولی که رفتم سن ژوزف دکتره بهم گفت یک سال درگیری، اون روز اشکهام که سرازیز شد باز یه دستمالی از جیبش در آورد داد که چشمهام که هنوز پر از مژه بود را پاک کنم، اینبار اینکار را هم نکرد، فقط گفت جوونی برای اینکه راحت بشی و هر روز نترسی که تومورت برگرده مجبوریم دوباره اینکار را بکنیم. نه هفته شیمی درمانی همراه با رادیوتراپی، از هر سه هفته باید ۵ روزش را بخوابی بیمارستان. و این خبر درست یک روز قبل از تولد ۴۲ سالگیم.

 تولد ۴۲ سالگی بابا براش کتاب پر را هدیه خریدم، همیشه همه میگفتند بابات آدم پُریه. با خوشحالی دویدم خونه گفتم بیا بابا کتاب پُر را برات خریدم. وقتی دوازده سالته و ۴۰ کیلو بیشتر وزن نداری فرق بین پر و پُر را نمیفهمی.  

سی سال و ده کیلو بعد، دیدار دوباره ی همسایه ی قدیمی منجر به پیدا کردن دوستان جدید شد. مریم و شوهرش تمام راه روح سنگین من را تحمل کردند.  

 دکتره توی بیمارستان سن ژوزف گفت یک سال درگیری اما یادش رفت بگه که  اگر پاتو بذاری روی وزنه ساعت دیگه روی شش و نیم گیر نمیکنه.